Onze school heeft in die ruim honderd jaar heel veel leerlingen zien komen en gaan. In onze vriendennieuwsbrief laten we steeds één van hen aan het woord. Huub van Mackelenbergh opent de rij. 'Een zichtbare Bosschenaar' zoals hijzelf zegt. De afgelopen weken als vaste columnist veel in beeld bij DTV. Tot 1 mei dagelijks bij 'Kijk op Corona' en op dit moment bij 'Zomeren 2020'. Huub is voorzitter van FC Den Bosch en Oeteldonk kent hem natuurlijk als Hendrien, de huishoudster van de Peer die alleen met schrikkeljaar op carnavalszondag mee op sjouw mag en dan een boekje open doet over Huize Peer. Vandaag klapt hij uit de school, uit ònze school!
Als binnenstadskind doorliep ik mijn basisschool op de Heilig Hartschool aan de Papenhulst. Een prima conservatieve school waarbij ik wellicht als een van de laatste kinderen in Den Bosch nog les kreeg van een non: Zuster Valentina. Muziekles. Als gemiddelde leerling, MAVO-HAVO advies, was de vervolgstap richting het Sint-Jans een logische. En zo geschiedde. Het werd geen fantastisch huwelijk. Sterker nog, we hebben een jaar lang samen aangemodderd maar ‘de echtscheiding’ op huwelijkse voorwaarden was onvermijdelijk. Na een krap schooljaar ontvingen mijn ouders een brief met daarin het vriendelijke verzoek om voor hun zoon Hubertus Jacobus Josephus Emmanuel van Mackelenbergh een andere school te zoeken. Er stonden verder geen verrassingen in de brief. De cijfers waren ernstig aan de lage kant, het aantal verwijderingen uit de les ernstig aan de hoge kant.
De herinneringen zijn vaag
Ik heb de klassenfoto van mijn enige Sint-Jans schooljaar er nog maar eens bij gepakt. Die foto is het enige wat ik nog terug kan vinden uit deze tijd. De herinneringen zijn vaag. Op de foto staan 7 basisschool klasgenootjes. Geen boezemvriendjes. Mijn ‘matties’ zaten bij elkaar in een andere MAVO-HAVO klas. Ik weet nog dat dit mijn eerste teleurstelling was toen ik begon aan mijn middelbare schooltijd.
Op de foto zie ik mezelf zitten. Als een voetballer op de elftalfoto. Handjes op de knieën, hoofdje iets scheef. Ik zie een braaf bekkie. Keurig kapseltje. Zijscheiding. Niet direct een vervelend kind. En dat beeld klopt ook wel. Ik heb nooit heel erge dingen uitgehaald op school. Nooit gevochten. Nooit gescholden. Nooit gesloopt. Maar ik had wel heel erg mijn eigen idee bij hoe ik me wilde bewegen in de klas en school. Mijn god, wat miste ik mijn vrijheid. Het Sint-Janssysteem paste niet bij Huub en Huub paste niet bij het Sint-Janssysteem. Ik kreeg mijn vrijheid terug als ik uit de les werd gestuurd. Als was het maar dat ik op de gang mocht zitten. Dat voelde vaak al goed. Ik werd opstandig van klaslokalen. Wilde weg. Ik had een sterk eigen idee bij hoe dingen moeten verlopen. En dat paste niet zo goed binnen het lessysteem. Bankjes schrobben, prikken, melden bij rector en conrector, nablijven. Het was haast dagelijkse kost. En ik snap het. Nu snap ik het. De school was te groot en te onpersoonlijk voor mij. Ik liep verloren.
Een kleurrijke schoolperiode
Na mijn carrière op het Sint-Jans ging ik naar de IVO MAVO. Het individuele onderwijs paste me goed. Voor het eerst vroeg een leraar aan me waarom ik dingen deed zoals ik ze deed. Er was aandacht voor mijn systeem. Ik doorliep de MDS. Waarom? Geen idee. De HSAO volgde. De oude sociale academie. Ik studeerde er Personeel en Organisatie. Ging werken en volgde nog een universitaire trainersopleiding. Het was een kleurrijke schoolperiode. Bijzonder waardevol. Een mens leert net zo veel van hoe het niet moet als van hoe het wel moet.
Mijn dochter rond dit jaar haar HAVO af. Op het Sint-Janslyceum. Tijdens mentorgesprekken, ouderbijeenkomsten en 10 minuten gesprekken zei ze altijd tegen me: “Pap, je doet wel normaal. Geen geintjes, streken of opmerkingen”. En ik snap waarom. De schoolbanken en lokalen maken me nog altijd een beetje rebels. Ze roepen opstand op. Lang leve de vrijheid.
(Dit schrijven bevat geen enkel verwijt. Slechts observaties)
Huub van Mackelenbergh
@Nieuwsbrief 3, mei 2020