Het is 11 mei 2021, een zonnige vrijdag en ik loop - genietend van een bakje verse kibbeling - over de Bossche markt, als mijn moeder ineens een glimlach krijgt: mevrouw Buys!
Normaal groet ik meneer (Chris) van Puijenbroek, terwijl we beiden onze appeltjes en knolselderij verzamelen op de markt, maar vandaag was het Ans Buys die mij in gedachten even mee terugnam naar de heerlijke tijd op het Sint-Janslyceum.
Met het typen van een stukje voor deze nieuwsbrief is er weer een cirkel rond; de cirkel van het uitstellen. Als brugwup ontdekte ik in het schooljaar 2000/2001 namelijk dat ik, net zoals vele klasgenoten, behoorlijk goed was in het voor me uitschuiven van schoolwerk. Vandaag, zo’n 20 jaar later, zit ik eigenlijk achter mijn computer om een huwelijksceremonie te schrijven voor aanstaande zaterdag. Maar ach, dat kan ook best straks.
De afgelopen jaren ben ik meer en meer in mijn jasje van zelfstandig ondernemer gegroeid. Toen ik na de HAVO op mijn 15e het Sint-Janslyceum uitzwaaide bleek het lastiger dan gedacht om mijn wortels te laten schieten. Ik probeerde een half jaar de Pabo, genoot zeven maanden van een studie fotografie, drie maanden van reizen in Thailand en keerde toen, met een propedeuse logopedie op zak, terug naar de Pabo. Die laatste maakte ik overigens wel keurig af.
Zoals je aan bovenstaande alinea wellicht kun proeven ben ik daarna niet fulltime het onderwijs in gegaan. Er was in Brabant op dat moment een overschot aan leerkrachten en al snel belandde ik tijdelijk achter de receptie van een gemeentehuis. Op deze plek kwam ik erachter dat mijn naam niet alleen een voornaam is maar ook een beroep. Babs, Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand. Hoe geweldig is dat, ik kon niet anders dan me erin verdiepen en het duurde niet lang voordat ik mezelf, op een zonnige dinsdagochtend, in de wachtkamer bij de Kamer van Koophandel vond.
Op het Sint Janslyceum was ik een van die schattige, verlegen, vrolijke meisjes. Zo eentje met vlechtjes en een beugel, lekker naïef en met wangen zo rood als aardbeien als ik iets voor de klas moest zeggen. Ik kan me een zorgvuldig voorbereide boekpresentatie Engels herinneren; Watership Down, wie kent het niet. De presentatie duurde tijdens het oefenen zo’n 10 minuten, maar dankzij mijn zenuwen ratelde ik hem er op het moment suprême in 4 minuten doorheen. Staat datzelfde meisje nu vrijwillig voor grote groepenmensen als trouwambtenaar? Jazeker!
De voorgesprekken die ik voer met bruidsparen doen me soms terugdenken aan de allereerste interviews die ik ooit afnam. Het was voor de schoolkrant van het Sint-Janslyceum. Mevrouw Buys en Mevrouw Lurinks waren gewillige slachtoffers. Het terugkijken in de tijd werkt bij mij nu net als bij die bruidsparen. Als ze eenmaal beginnen is er geen houden meer aan. Ik zit dan ook regelmatig onder het genot van vele kopjes thee, chocolaatjes en taartjes een hele avond, druk pennend, aan keukentafels te luisteren naar herinneringen.
Nu ben ik dus aan de beurt en wat een heerlijke verhalen komen er weer bij mij naar boven. Ik moet ineens denken aan de geluiden van het Sint-Janslyceum: rinkelende sleutelbossen van naderende conciërges en de bulderende lach van meneer Swinkels in de wiskundegang - die alleen al bij het ophalen van de herinnering weer een brede glimlach op mijn gezicht tovert. Maar ook onvergetelijke avonden in het publiek bij het artistiek festival en de felle en oorverdovende ‘joeeehoeee’ van mevrouw Gubbels als ze de aandacht wilde vragen van een kletsende klas. Ik kan zelfs de geuren nog terughalen; de verse saucijzenbroodjes uit de kantine, de bouillonsoep uit de verzorgingslokalen, de hysterische hoeveelheid deodorant uit de meisjeskleedkamer en de typische geur uit de biologiegang.
Nog steeds krijg ik een kleine angstaanval, elke keer als ik door de Bossche Broek fiets. Die polderloop, die polderloop.. met mijn hardloopconditie is ondanks enkele dappere pogingen nooit beter geworden.
Met een grijns denk ik terug aan die ene dag: drie tussenuren en een pauze voor nog één lesje Engels. Een klasgenoot overtuigde iedereen ervan dat we die zouden skippen. Als we allemaal niet kwamen zouden we vast geen straf krijgen. Iedereen was voor, nee, bijna iedereen. Ik heb hoe ik als puber in hemelsnaam niet allang voor de groepsdruk zwichtte, maar Brave Babs haalde haar schouders op, zei dat ze wel zou gaan en ging in de binnentuin zitten. Iedereen vertrok en toen ik 4 uur later voor het lokaal stond leek het er eventjes op dat ik echt helemaal alleen zou zijn. Tot daar ineens toevallig twee klasgenoten langsliepen die toch maar even bleven kletsen. Daar waren er nog drie. Vijf, zes, twee, drie… en terwijl de deur van het lokaal openzwaaide kwamen zelfs de laatste klasgenoten mokkend de hoek om: we waren compleet. Was dat mijn doel? Absoluut niet! Ik deed gewoon wat ik zelf dacht dat op dat moment het beste voor me was.
Ik denk aan de ton-sur-ton kleding van mevrouw Hendriks, de stralende lach van Jaap Baks die je zelfs door de omroepinstallatie heen hoorde en de weddenschap tussen mijn moeder en meneer Van Mierlo, waarvan ik als boodschapper iedere week tegenargumenten en zelfs cassettebandjes moest doorgeven. Ja, Malle Babbe bleek toch echt door Lennart Nijgh geschreven en niet door Boudewijn de Groot.
Wat heb ik toch genoten van mijn middelbare schooltijd. Het grote gebouw, de dagelijkse fietstochten door weer en wind, de bloedhete toetsweken en de soms iets minder vrolijke docenten; ik zou liegen als ik zou zeggen dat het altijd een feest was, maar ik kijk er zo positief op terug. Ik heb er vrienden voor het leven gemaakt en vooral een begin gemaakt aan de ene lange reis om mezelf te leren kennen en ontwikkelen.
Op de kast in de logeerkamer staat nog steeds trots de ‘stralende kei’ die ik kreeg tijdens de diploma-uitreiking. Hij herinnert me aan wat ik er allemaal met zoveel plezier geleerd heb. Ik heb geleerd mijn gevoel te volgen, leergierig te zijn en te leren van mensen, verhalen en ervaringen in plaats van alleen uit boeken. Ik heb geleerd mezelf te mogen zijn binnen de grote sprei vol verschillende kleuren die het Sint-Janslyceum was. En, misschien wel het meest waardevolle, ik heb er geleerd dat ook als je dingen net even anders doet en je eigen pad volgt, dat het dan best goed komt met je.
Babs Schuurmans, examenjaar 2006
@Nieuwsbrief 3, september 2021